Ο Λάζαρος Τσαβαρίδης και το βάρος της υπουργικής καρέκλας

Από τη μέρα που πήρε τη θέση του υφυπουργού Ανάπτυξης, ο Λάζαρος Τσαβαρίδης έχει γνωρίσει από κοντά τι σημαίνει να είσαι "πρόσωπο της εξουσίας". Δεν είναι μόνο τα καθήκοντα και οι φάκελοι που περνάνε απ’ το γραφείο του. Είναι και τα καθημερινά τηλέφωνα, τα μηνύματα, οι φωνές από τον απλό κόσμο. Παράπονα, αγανάκτηση, απογοήτευση — και όλα αυτά, πολλές φορές, όχι καν για δικές του πράξεις.

Ο κόσμος έχει βγει απ’ τα ρούχα του με πολλές αποφάσεις της κυβέρνησης και δεν κάνει διακρίσεις. Όποιον πολιτικό βρει μπροστά του, τα "ρίχνει". Κι επειδή ο Λάζαρος είναι κοντά στον κόσμο, γιατί ποτέ δεν ξέχασε από πού ξεκίνησε, του λένε κατάμουτρα: "Λάζαρε, πες τα πάνω. Πες τους ότι δεν πάει άλλο!"

Κι αυτό κάνει. Μεταφέρει τα παράπονα "μέχρι πάνω", χωρίς να φοβάται. Ξέρει ότι η καρέκλα δεν είναι ασπίδα. Είναι ευθύνη. Προσπαθεί λοιπόν να σπρώξει έργα, να λύνει ζητήματα, να μη μένουν όλα στα χαρτιά. Πολλές φορές βέβαια σκοντάφτει σε γραφειοκρατίες, σε συμφέροντα, σε “παιχνίδια εξουσίας”. Αλλά δεν το βάζει κάτω.

Ο Λάζαρος προσπαθεί να κλείσει και πληγές που άνοιξαν παλιά. Θυμάται τα χρόνια που ο κόσμος ένιωθε εγκαταλελειμμένος από την πολιτεία. Τώρα, λέει, είναι η ώρα να δείξουμε ότι κάτι αλλάζει. Δεν είναι όλα τέλεια — το ξέρει. Ούτε υπόσχεται θαύματα. Αλλά είναι εκεί, παρών, κι αυτό μετράει.

Κάποιοι τον κριτικάρουν, άλλοι τον στηρίζουν. Όμως όλοι συμφωνούν σε ένα: ο Τσαβαρίδης δεν κρύβεται. Όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, σηκώνει το τηλέφωνο, απαντά, και λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

Και σ’ αυτούς τους καιρούς, που όλα μοιάζουν απρόσωπα, είναι κάτι.