Μάθημα ζωής απο τον Μανώλη Φιλιππίδη

Εδώ και μια δεκαετία δίνει καθημερινά τη μάχη (παιχνίδι το ονομάζει ο ίδιος) με τον καρκίνο και βγαίνει νικητής. Προκειμένου να βοηθήσει συνανθρώπους του που βιώνουν όσα και ο ίδιος, προχώρησε στη δημιουργία μιας Οργάνωσης που την ονόμασε «ΠΑΛΜΟΣ» και δραστηριοποιείται σε όλη την Ελλάδα με τη βοήθεια του διαδικτύου. Είναι ο Μανώλης Φιλιππίδης γνωστός και
αγαπητός στην κοινωνία της Βέροιας και όχι μόνο, με τον οποίο είχαν τα «Ε» μια ενδιαφέρουσα κουβέντα γύρω από την Οργάνωση, αλλά και τα βιώματα και εμπειρίες ενός ασθενούς και του οικείου περιβάλλοντός του. Μέσα από τις απαντήσεις του κ. Φιλιππίδη είναι όχι απλώς διακριτή αλλά ολοφάνερη η αισιοδοξία που εκπέμπει. «Δεμένη» με διάθεση για μάχη και προσφορά.

ΕΡ. Σας γνωρίσαμε και μάθαμε τον αγώνα ζωής που δίνετε με την επάρατο εδώ και μια δεκαετία, μέσα από την παρουσίαση του «Παλμού». Από που αντλείτε τη δύναμη και πως καταφέρατε να φτάσετε στη δημιουργία της Μ.ΚΟ «ΠΑΛΜΟΣ»;



Δεν υπάρχει καταραμένη ( επάρατος) νόσος φίλοι μου. Υπάρχει ο Καρκίνος και ευτυχώς σήμερα, σε πολύ μεγάλο ποσοστό, θεραπεύεται. Αρκεί μετά τον πρώτο μας φόβο, να συμφιλιωθούμε και να τον αντιμετωπίσουμε στην αρχή του. Με εμπιστοσύνη στους γιατρούς μας και πίστη στον δρόμο για την θεραπεία μας. Υπάρχουν πολλές μορφές δύναμης μέσα μας και γύρω μας που για πολλά χρόνια τις έχουμε απενεργοποιημένες, ή δεν τις έχουμε καν αντιληφθεί. Και πάντα, αυτές τις δυνάμεις, τις ενεργοποιούμε όταν βρεθούμε στα δύσκολα, όταν μας ζητηθεί από την ίδια την ζωή. Εμένα μου ενεργοποιήθηκαν, την ημέρα που αντιλήφθηκα ότι με επισκέφτηκε ο καρκίνος και έγινε συγκάτοικος και συνοδοιπόρος μου. Στην συμβίωσή μας αυτή, ανακαλύπτοντάς τον καθημερινά, έβλεπα ότι τον αποδυνάμωνα. Έτσι, δημιούργησα έναν εκ νέου παίκτη ( εμένα), και έκανα την καθημερινότητά μου αντί για μάχη, παιχνίδι. Ένα παιχνίδι με τα καρκινάκια μου. Στο παιχνίδι αυτό, μπήκε και ένας τρίτος παίχτης, η γυναίκα μου η Αντζελίνα. Η αφοσίωση, η πίστη και η αγάπη της, με έκαναν δυνατό, με οχύρωσαν και η εξέλιξη του παιχνιδιού, έχει σαν αποτέλεσμα να είμαι εγώ ο νικητής σε κάθε γύρο. Αυτή η γυναίκα λοιπόν, είναι ουσιαστικά ο εμπνευστής και ο δημιουργός του ΠΑΛΜΟΥ. Αυτή είναι που με κρατάει δυνατό, που με κρατάει ζωντανό.

Σε κάποια στιγμή, την Άνοιξη του 2010, και ενώ εγώ ήμουν στην διάρκεια μιας παρτίδας ακόμα, ξαφνικά η Αντζελίνα μου λέει. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια ομάδα, που θα δίνει βοήθεια σε όλους όσους νοσούν από καρκίνο. Βρήκα και τον τίτλο της. Θα την πούμε ΠΑΛΜΟΣ. Και επειδή το μόνο μέσον που έχουμε εμείς είναι η αισιοδοξία και το γέλιο μας, θα τα χαρίσουμε μέσα από αυτή την ομάδα, σε όλους όσους τα χρειάζονται. Όταν δε, μου είπε και τον διακριτικό τίτλο της ομάδας, τότε έβαλα τα γέλια και συμφώνησα απόλυτα μαζί της. Ο τίτλος θα είναι « ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΚΑΝΕΙ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ». Έτσι πάρθηκε η απόφαση. Ήδη, μέσα στο διαδύκτιο, είχα δημιουργήσει μία ομάδα από την αρχή του χρόνου με χιλιάδες φίλους οι οποίοι είχαν την επιθυμία, να βοηθήσουν ο καθένας με τον τρόπο που μπορεί, αυτό τον σκοπό. Έμεναν μόνο τα διαδικαστικά λοιπόν και αυτά τα τελειώσαμε τον Δεκέμβριο, με την απόφαση του Πρωτοδικείου Βέροιας και την έναρξη στην εφορία. Με τον τρόπο αυτό, ο ΠΑΛΜΟΣ, είναι επίσημος, είναι εδώ, έχει χιλιάδες ανθρώπους σε όλη την Ελλάδα, έτοιμους να ενεργοποιηθούν.



Ερ. Πείτε μας λίγα λόγια για τον «ΠΑΛΜΟ» και τους στόχους της Οργάνωσης.



Όπως σας είπα και πριν, ο ΠΑΛΜΟΣ δημιουργήθηκε επίσημα, τον Δεκέμβριο του 2010. Προυπήρχε όμως σαν ιδέα προς υλοποίηση, από την Άνοιξη. Δημιουργήθηκε και υλοποιήθηκε μέσα από το διαδίκτυο και συγκεκριμένα μέσα από το face book. Οι βασικοί σκοποί μας είναι η Ψυχαγωγία, η Επικοινωνία και η Ενημέρωση των καρκινοπαθών. Ευαισθητοποιήθηκαν και συμμετείχαν χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Ελλάδα, αλλά και από πολλά μέρη του κόσμου. Αποφασίσαμε λοιπόν η Αντζελίνα και εγώ, να κάνουμε συναντήσεις με τους ανθρώπους αυτούς ώστε η εικονική επαφή μας μέσα από το διαδίκτυο, να γίνει πραγματική. Και πράγματι, κάναμε τουλάχιστον πέντε συναντήσεις μέσα στο 2010, με απρόβλεπτη συμμετοχή. Γνωριστήκαμε από κοντά, διασκεδάσαμε, κουβεντιάσαμε, ανταλλάξαμε εμπειρίες για τα καρκινάκια μας. Ήρθαμε πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον. Μοιράσαμε και εισπράξαμε χαμόγελα και άφθονη αγάπη. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν καρκινοπαθή. Το μεγάλο πρόβλημά μας είναι ότι από την στιγμή που θα γίνει η διάγνωση και μετά, βυθιζόμαστε σε έναν δικό μας κόσμο. Παύουμε να έχουμε επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους. Δεν έχουμε κάποιον να κουβεντιάσουμε, πέρα από το οικείο περιβάλλον μας. Το πρόβλημα είναι δικό μας και όχι των άλλων ανθρώπων. Έτσι, με τις συναντήσεις αυτές αλλά και με την καθημερινή επικοινωνία μας μέσω του διαδικτύου, αποκτήσαμε παρέα, φίλους με τους οποίους μπορούμε πλέον να μιλήσουμε, να κλάψουμε, να γελάσουμε και να μας καταλάβουν. Αρκεί να σας πω, ότι τον Νοέμβριο που νοσηλευόμουνα στο Νοσοκομείο της Βέροιας με μια βαριά λοίμωξη, ήρθαν να με επισκεφτούν φίλοι από την Αθήνα, από το Σουφλί του Έβρου, από την Κέρκυρα. Φίλοι διαδικτυακοί, με τους οποίους δεν είχα ξανασυναντηθεί. Έκαναν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να μου συμπαρασταθούν. Όταν οι επισκέψεις που είχα από την Βέροια, με τους πάρα πολλούς φίλους και συγγενείς, ήτανε λιγότερες. Τον Δεκέμβριο στα γενέθλιά μου, ήρθε ένας φίλος από την Αθήνα αυθημερόν, να με δει, να μου ευχηθεί και να επιστρέψει πίσω το βράδυ. Αυτά και άλλα πολλά, πάρα πολλά, είναι ιδιαίτερα συγκινητικά για κάθε έναν από εμάς και μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας για την θεραπεία μας.

Σε όλο αυτό το σύντομο χρονικά διάστημα, η Αντζελίνα και εγώ, ετοιμάσαμε ένα επιτραπέζιο ημερολόγιο για το 2011, που είναι και η πρώτη προσπάθεια του ΠΑΛΜΟΥ και το δώσαμε σε κυκλοφορία τον Δεκέμβριο. Μια κατά γενική ομολογία καταπληκτική δουλειά που περιλαμβάνει συνομιλίες από τα μέλη της οργάνωσης, κείμενα, ποιήματα των μελών μας, διηγήματα της Αντζελίνας και φωτογραφίες από τις συναντήσεις μας. Κάναμε την παρουσίαση όπως θα ξέρετε στο Δημαρχείο της Βέροιας και στην συνέχεια το προμηθεύτηκαν οι φίλοι μας σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Στα πλαίσια της συνεργασίας μας και με άλλους συλλόγους και οργανώσεις, δώσαμε ημερολόγια στον σύλλογο ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ, στον σύλλογο καρκινοπαθών Βέροιας και Ημαθίας, ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ και στην στην Μ.Κ.Ο οργάνωση ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ , για να τα μοιράσουνε στα μέλη τους.





ΕΡ. Πιστεύετε ότι μέσα από την προσωπική σας ιστορία και περιπέτεια, έχετε ενεργοποιήσει και άλλους συνανθρώπους μας να μιλήσουν ανοιχτά για την αρρώστια τους;



Αναμφίβολα σας λέω ναι. Αυτό μπορείτε να το διαπιστώσετε, εάν επισκεφτείτε τις ομάδες μας στο face book.

. Οι ομάδες είναι :

α) Παλμός

β) ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ.



Εκεί θα δείτε ότι όλοι μιλάνε ανοιχτά για το πρόβλημά τους. Ενημερώνουμε τους υπόλοιπους για τις χημειοθεραπείες μας ( παράσημα τα λέμε). Κουβεντιάζουμε τα προβλήματα που μας παρουσιάζονται. Ενεργοποιούμαστε όλοι μαζί, όταν κάποιος αρχίζει να υποχωρεί, να πέφτει η ψυχολογία του. Και καταφέρνουμε πάντα να τον ανεβάσουμε και πάλι. Ξέρετε, είναι πολύ φυσιολογικό κάποια στιγμή, να μην αντέξει κάποιος την ταλαιπωρία και τους πόνους που προκαλούνται από τις θεραπείες και να πει, δεν αντέχω άλλο, παραδίνομαι και ότι θέλει ας γίνει. Όλοι μας το έχουμε πει αυτό, τουλάχιστον μία φορά στην διάρκεια της συμβίωσής μας με τον καρκίνο. Στο σημείο της πτώσης λοιπόν, ερχόμαστε όλοι εμείς να επαναφέρουμε αυτόν που έπεσε. Είναι συγκινητικό, εάν δεν το ζήσει κάποιος, δεν μπορεί να το αντιληφθεί.





ΕΡ. Ο «ΠΑΛΜΟΣ» αποτελεί μια ανοιχτή αγκαλιά τόσο για τους ανθρώπους που πάσχουν από καρκίνο όσο και για τους οικείους τους. Τι μηνύματα λαμβάνετε καθημερινά από τον κόσμο;



Πράγματι λαμβάνουμε πάρα πολλά μηνύματα καθημερινά. Κάποια από αυτά είναι από ανθρώπους που ψάχνουν μια σανίδα σωτηρίας, που έχουν πέσει και προσπαθούν να σηκωθούν, που δεν αντέχουν άλλο την ταλαιπωρία. Και μείς τότε σε αυτές τις περιπτώσεις ενεργοποιούμαστε και τους συμπαραστεκόμαστε για να επανέλθουν στην ζωή. Και σε κάποιες πιο δύσκολες περιπτώσεις, τους στέλνουμε για βοήθεια στους ειδικούς ψυχολόγους. Τα περισσότερα όμως μηνύματα, είναι από ανθρώπους που έχουν πίστη, έχουν αισιοδοξία, κάνουν τον προσωπικό τους αγώνα και θέλουν να βοηθήσουν και τον συνάνθρωπό τους. Και αυτό μας δυναμώνει για την συνέχεια και μας δίνει σιγουριά ότι θα πετύχουμε τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήσαμε τον ΠΑΛΜΟ.



ΕΡ. Πως είναι η καθημερινότητα ενός πάσχοντος και πόσο αλλάζει η ασθένεια τη δική του ζωή και αυτήν της οικογενείας του;





Καίρια η ερώτησή σας.

Η καθημερινότητα του καρκινοπαθή, περιλαμβάνει δυνατό σωματικό πόνο, βιολογική ανεπάρκεια και αδυναμία, και απομόνωση για την αποφυγή λοιμώξεων, λόγω έλλειψης ανοσοποιητικού συστήματος.

Πράγματι η αλλαγή στην ζωή του καρκινοπαθή και της οικογένειάς του, είναι πολύ σημαντική. Ανατρέπονται τα πάντα. Δεν υπάρχουν πλέον στόχοι και προγραμματισμοί για το μέλλον. Υπάρχει μόνον η προσπάθεια να βρεθεί κατʼ αρχήν γιατρός και νοσοκομείο και στην συνέχεια, προσπάθεια σκληρή και επώδυνη για τις θεραπείες που θα σώσουν την ζωή του νοσούντα. Γονείς, σύζυγοι και παιδιά, βάζουν άλλες προτεραιότητες στην ζωή τους. Επάγγελμα και σπουδές κλονίζονται και υποβαθμίζονται. Έχει προτεραιότητα ο αγώνας για να κερδιθεί η ζωή. Είναι σκληρός λοιπόν αυτός και με πολλές δοκιμασίες για όλους. Αλλάζει φυσικά και η οπτική γωνία με την οποία βλέπουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, την ίδια την ζωή. Αλλάζουν οι χαρακτήρες των ανθρώπων.



ΕΡ. Υπάρχει η ανάλογη στήριξη από το κράτος προς τους καρκινοπαθείς, ή τα περισσότερα γίνονται μέσα από εθελοντικές ομάδες;



Το κράτος είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας μας. Είναι η προσωποποίησή μας. Αυτά που προσφέρει στους καρκινοπαθείς, είναι τα απαραίτητα για την νοσηλεία και την θεραπεία μας. Από κει και πέρα θα σας πω ότι για να κάνει την θεραπεία του ο κάτοικος της Μακεδονίας και της Θράκης, πρέπει να επισκέπτεται συχνά τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης. Δεν υπάρχει δυνατότητα να κάνει θεραπεία κάπου κοντά στην κατοικία του. Ταξίδι λοιπόν, διανυκτέρευση των συνοδών, ταλαιπωρίες και έξοδα μέχρι την επιστροφή του. Το κράτος καλύπτει την μετάβαση μόνο του ασθενούς και αν αυτή γίνει μόνο με το τρένο. Εδώ γελάμε φυσικά. Το ίδιο συμβαίνει και στην νότια Ελλάδα και τα νησιά. Οπότε καταλαβαίνετε ότι η ταλαιπωρία και η οικονομική εξαθλίωση των οικογενειών είναι δεδομένη. Εάν μιλήσουμε για ψυχολογική υποστήριξη, τότε και εδώ θα γελάσουμε. Είναι ελάχιστα τα αντικαρκινικά νοσοκομεία που την προσφέρουν και εκεί οι ασθενείς είναι τόσοι πολλοί που δεν προλαβαίνουν οι ψυχολόγοι να ασχοληθούν σοβαρά με τον καθένα. Εγώ όλα αυτά τα χρόνια, έντεκα μέχρι σήμερα, δεν συνάντησα ποτέ κάποιον ψυχολόγο, παρόλο που κάποια στιγμή όταν έκανα θεραπείες στο Θεαγένειο, τον χρειάστηκα. Τα κενά λοιπόν του κράτους, τα καλύπτουν οι Μ.Κ.Ο οργανώσεις που δραστηριοποιούνται κατά κύριο λόγο στην Αθήνα. Υπάρχουν 24 οργανώσεις στην Αθήνα που προσφέρουν στους καρκινοπαθείς, αυτά που δεν μπορεί να προσφέρει το κράτος. Με κύριο έργο οι περισσότερες την ψυχική στήριξη των ασθενών, αλλά και την διαμονή τους στην Αθήνα στην διάρκεια των θεραπειών. Στην υπόλοιπη επαρχιακή Ελλάδα, δεν υπάρχει καμία βοήθεια από κανέναν. Υπάρχουν όμως κατά τόπους, σύλλογοι καρκινοπαθών που κάνουν προσπάθειες να βοηθήσουν όσο τους επιτρέπεται. Έτσι και στην Βέροια υπάρχει ο Σύλλογος Καρκινοπαθών ΑΓΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ του οποίου είμαι μέλος εδώ και πολλά χρόνια. Η προσφορά του Συλλόγου αυτού σε μας τους καρκινοπαθείς, είναι συνεχής και πολύ σημαντική. Είναι δίπλα μας όποια στιγμή και αν τους χρειαστούμε. Ξέρουμε ότι έχουμε κάποιους ανθρώπους να μας στηρίξουν στις δύσκολες στιγμές. Μιλάω από προσωπική εμπειρία γιατί είμαι ένας από αυτούς που πήραν τέτοιου είδους βοήθεια από τον Σύλλογο όταν την χρειάστηκα και θέλω μέσα από εδώ να ευχαριστήσω όλες τις κυρίες του Δ.Σ του Συλλόγου μας.



ΕΡ. Αν υπήρχε η δυνατότητα τι θα κάνατε πρώτα απ΄όλα για την ανακούφιση και τη βοήθεια των ασθενών;



Το πρώτο πράγμα που θα έκανα είναι να απαλύνω τους πόνους και την ταλαιπωρία των καρκινοπαθών από τις χημειοθεραπείες. Θα ανακάλυπτα θεραπείες ανώδυνες και εύκολες. Εύχομαι κάποτε κάποιοι ερευνητές να το καταφέρουν.

Θα δημιουργούσα κρατικό φορέα οικονομικής στήριξης των οικογενειών των καρκινοπαθών. Στο πρώτο στάδιο με ένα σταθερό επίδομα. Στο δεύτερο στάδιο με προσφορά ημιαπασχόλησης σε ένα μέλος της οικογένειας και στο τελευταίο στάδιο, προσφορά ημιαπασχόλησης στον ίδιο τον καρκινοπαθή. Το τελευταίο το θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί θα δίνει την δυνατότητα στον καρκινοπαθή να αισθάνεται ενεργό μέλος της κοινωνίας.



ΕΡ. Τι μήνυμα θα στέλνατε σε όλους τους συνανθρώπους μας που υποφέρουν, όχι μόνο από τη συγκεκριμένη ασθένεια , αλλά και από άλλες εξίσου σοβαρές;



Πρώτα να αποδεχτούν ότι είναι πλέον ασθενείς. Να μην ρωτήσουν το κλασσικό « γιατί σε μένα». Να ενεργοποιήσουν τις κρυμμένες δυνάμεις τους και να αγωνιστούν για την θεραπεία τους. Γιατί μπορούν να θεραπευτούν. Να μην σηκώσουν τα χέρια ψηλά, να μην παραδοθούν. Να θυμούνται ότι Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ, ακόμα και μέσα από την ασθένειά τους Αυτό είναι και το σύνθημά μας στον ΠΑΛΜΟ.


http://www.imnews.gr/index.php?id=1&did=6819